Sinek ilacı sıkan aracın peşinden
beraber koştuğum çocukların hepsi makam mevki sahibi oldu. Canına yandığım
ilacı bir bana mı dokundun?
________________________________________________________________________
________________________________________________________________________
Gece yarısını oldukça geçmiş bir saatte arkadaştan çıkıp evime doğru yol almıştım. Evin bulunduğu mahallenin
girişinde sivil bir polis ekibi beni durdurdu. Bir görevli üstümü aradıktan
sonra sırtımdaki çantayı açmamı istedi. Çantanın içinde derslerimde kullandığım
iki defter vardı..
Yıllar boyunca satır, satır okuduğum kitaplarda altını çizdiğim cümleleri geceler gündüzler boyunca yazdığım iki defterdi bunlar…
Görevli polis defterlerde yazılı olanları karanlıkta göremediği için arabanın farına tutarak hızla ama dikkatli bir şekilde taradı. işi bitince arabanın içinde oturan ve amiri olduğu anlaşılan kişiye dönerek o gece ve sonraki günlerde aklımdan hiç çıkmayacak olan şu cümleyi söyledi:
“burada kayda değer bir şey yok amirim..” sonra bana dönüp defterleri verdi ve teşekkür etti… O gece yol boyunca ve sonraki günlerde bu cümle sık sık aklıma geldi…
“burada kayda değer bir şey yok…”
halbuki ben o defterlerde yer alan cümleleri okuduğum kitapları cebimdeki beş kuruşun hesabını yaptığım öğrencilik yıllarımda almış, satır, satır okumuş ve sonra onları göz nuru bir nakış işler gibi bu deftere yazmıştım.. Benim yaşamadıklarımı ve düşünemediklerimi ve yazamadıklarımı benim yerime yaşayan düşünen ve yazan insanların kelimeleriydi onlar…
Birileri çok zaman günler ve geceler boyu sürecek yokluklara yoksulluklara acılara hapislere sürgünlere katlanarak yaşıyor ve yaşamayanların yerine yazıyordu…
Yıllar boyunca satır, satır okuduğum kitaplarda altını çizdiğim cümleleri geceler gündüzler boyunca yazdığım iki defterdi bunlar…
Görevli polis defterlerde yazılı olanları karanlıkta göremediği için arabanın farına tutarak hızla ama dikkatli bir şekilde taradı. işi bitince arabanın içinde oturan ve amiri olduğu anlaşılan kişiye dönerek o gece ve sonraki günlerde aklımdan hiç çıkmayacak olan şu cümleyi söyledi:
“burada kayda değer bir şey yok amirim..” sonra bana dönüp defterleri verdi ve teşekkür etti… O gece yol boyunca ve sonraki günlerde bu cümle sık sık aklıma geldi…
“burada kayda değer bir şey yok…”
halbuki ben o defterlerde yer alan cümleleri okuduğum kitapları cebimdeki beş kuruşun hesabını yaptığım öğrencilik yıllarımda almış, satır, satır okumuş ve sonra onları göz nuru bir nakış işler gibi bu deftere yazmıştım.. Benim yaşamadıklarımı ve düşünemediklerimi ve yazamadıklarımı benim yerime yaşayan düşünen ve yazan insanların kelimeleriydi onlar…
Birileri çok zaman günler ve geceler boyu sürecek yokluklara yoksulluklara acılara hapislere sürgünlere katlanarak yaşıyor ve yaşamayanların yerine yazıyordu…
Bazıları bu satırlarla hayatlarını ve
ölümlerini kayda değer kılarken ve yazdıklarıyla dünyaya hayatlarının
kayıtlarını düşerken kimileri için bütün bu kayıtlar hiçbir şey ifade
etmiyordu…
Hayatını bir kitabın satırlarına hediye
ederek ölenleri biliyordu bu yaşlı dünya…
Bazılarının ömrünü verdiği şey, bazılarının hiçbir şeyidir…
Bir insan için çok şey demek olan bir şey, diğer bir insan için hiçbir şey ifade etmeyebilir…
Bir insanın uğrunda ömür tükettiği bir şey, bir başkasının ömrünün saniyesinde bile yer almayabilir…
Peki, sizin hayatınızda kayda değer bir şey var mı?
Bazılarının ömrünü verdiği şey, bazılarının hiçbir şeyidir…
Bir insan için çok şey demek olan bir şey, diğer bir insan için hiçbir şey ifade etmeyebilir…
Bir insanın uğrunda ömür tükettiği bir şey, bir başkasının ömrünün saniyesinde bile yer almayabilir…
Peki, sizin hayatınızda kayda değer bir şey var mı?
